Helena Chłopek ( 1917-2007)
Helena Chłopek urodziła się 4 kwietnia 1917 roku w Rozalinie, małej wsi niedaleko Częstochowy. Jednak większość swojego życia spędziła w Chrzanowie. To właśnie tu założyła rodzinę i wybudowała wspólnie z mężem wymarzony dom. Jednak nigdy nie zapomniała o korzeniach, co widać w jej twórczości, zaliczanej do nurtu chłopskiego, pełnego folklorystycznych i religijnych motywów.

Matka Polka
Helena Chłopek urodziła i wychowała ośmioro dzieci. Sama również pochodzi z wielodzietnej rodziny - miała sześcioro braci i tyle samo sióstr. Swoje dzieci kochała bezwarunkowo - miłością, która dana jest tylko matce.
Poetka marzyła, żeby dać swoim dzieciom to, czego sama nie zdobyła: wykształcenie (skończyła tylko cztery klasy podstawówki). Dlatego postanowiła wraz z mężem, że ich dzieci będą się uczyć i za wszelką cenę skończą szkołę. Państwo Chłopkowie zdawali sobie sprawę, że będzie wymagało to heroicznego poświęcenia, ponieważ byli w trakcie budowania wymarzonego domu.
- Rodzice pracowali po 16 godzin, od poniedziałku do piątku. Mimo ich ciężkiej pracy, nierzadko brakowało w domu jedzenia czy obuwia, ale nigdy nie wycofali się ze swoich postanowień. Wyganiali nas w świat, chociaż mogli zatrzymać przy sobie - wspomina swoją ukochaną mamę Aleksander Chłopek.

Wiara, która przynosi ukojenie
Helena Chłopek była niezwykle religijną osobą. Wewnętrzna dyscyplina, wiara i przestrzeganie rytuałów - wyznaczały rytm jej dnia, nadawały sens rzeczom małym i błahym, napędzały do działania. Uważała, że życie jest pewnym zadaniem do wykonania. Jej zadaniem było pomaganie innym - dzieciom, sąsiadom, mężowi, przyjaciołom i potrzebującym. Z cierpliwością słuchała każdego, wspierała dobrym słowem i modlitwą. Mówili o niej - taka zwyczajna, a jednak święta.
- Bliski był jej pogląd, że wystarczy, iż istniejemy, nie wymagajmy od życia, aby było łatwe, że wszystko w życiu - dobre i złe przeżycia - splata czas w nierozerwalny węzeł i trudno to po latach rozdzielić - ocenia jej twórczość Halina Szal, w posłowiu do tomiku "Okruchy".
Poetka odnalazła się w chrzanowskim klimacie religijnym. Była bardzo blisko związana z parafią i Klubem Inteligencji Katolickiej. Ks. Józef Tischner i ks. Adolf Chojnacki byli przyjaciółmi jej domu, swoje życie polecała ich modlitwie.

 

 

 

 

Do Maryi

Garść najpiękniejszych słów
w wiązankę kwiatów wpleść
zapach konwalii i bzów
w ciszę wieczoru nieść.

W kościoły rozśpiewane
i do przydrożnych kaplic
na strunach pieśni Ave
pod gwiezdne stropy się wzbić.

Wyśpiewać całą duszę
płonąć świecy blaskiem
Maryjo-
Tyle w Tobie ciszy
i pełnia Łaski.

 

 

„W KOŚCIÓŁKU MOJEJ DUSZY”

 

W kościółku mojej duszy

jest mały obrazek.

Miłosierdzia Bożego

Jest różaniec

i krzyż.

Budowałam go wezwaniem:

„Jezu ufam tobie”

i powiększa się o tych

którzy Miłosierdzia Bożego

potrzebują i proszą

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

„POPIELEC”

dyskretny płomyk lampki

czuwa nad monstrancją

wśród ciszy i westchnień do stóp prezbiterium

przychodzi pokuta.

 

z popiołem na głowie

z popiołem zwątpienia w sercu

fioletem żalu okryta

 

tu

między ziemią a niebem

człowiekiem a Bogiem

hostia zawisła

miłością i przebaczeniem

 

MAGDALENA

 

Nie śmiała podnieść oczu

czekała –

zaraz podniosą się ręce

uderzą ciężkie kamienie

i słowa od kamieni cięższe

boleśniejsze niż kamienie

Jawnogrzesznica

 

Ziemia spod nóg się usuwa

wstyd pali powieki

dławi –

jak długo przyjdzie czekać

na wyrok

czyje są te słowa

„który z was jest bez winy

niech pierwszy rzuci kamień”

 „Niewiasto”

głos przeniknął ją całą

Jego oczy mówiły przebaczenie

wokoło nie było już tłumu

nie było sędziów

a wyrok brzmiał,

Idź i nie grzesz więcej”

 

 

 MARYI

 

Garść najpiękniejszych słów

w wiązankę kwiatów wpleść

zapach konwalii i bzów

w ciszę wieczoru nieść

 

W kościoły rozśpiewane

i do przydrożnych kaplic

na strunach pieśni „Ave”

pod gwiezdne stropy się wzbić

 

Wyśpiewać całą duszę

Płonąć świecy blaskiem

Maryjo –

tyle przy Tobie ciszy

i w Tobie

pełnia   Ł a s k i

 

  

 

„ADORACJA”

Z gwarnej ulicy

wchodzę

w otwarte drzwi kościoła

jak tu przytulnie

jak   On  blisko

 

Rozmawiam  z nim językiem

Ciszy i słucham –

słucham –

aż się wszystko we mnie

 uciszy

wszystko z czym przyszłam

 

Południe

biją dzwony

Z kościelnej wieży zegar wzywa

Na Anioł Pański

tu zjednoczeni

modlimy się o pokój

ś w i a t a –

Aż wszystko w nas uciszy

 

 

                                                                                                                       

WNIEBOWZIĘTA

Sierpień

miesiąc Maryjny

pielgrzymim szlakiem wypełniony

śpiewający w drodze

cały dla Niej

 

W polu już zboże zżęte

ogrody pełne dojrzewania

tyle owoców i kwiatów

na Jej sierpniowe

święto

 

Wybiegło lato

z darami ziemi

na pożegnanie Maryji

a człowiek wdzięczny

z ziemią dokoła

woła w litanii

 

Królowo Wniebowzięta

módl się za nami

 

 

***

 

Maryjo!

Ile w tym jednym słowie

 próśb dziękczynienia i radości

wszystko czego język nie wypowie

wszystko czego serce nie pomieści

 w przepięknym  Twym imieniu skryję

 

Maryjo!

Podziękowanie za skarby ziemi

za życia dar i ludzką przyjaźń

czas mojej woli podarowany

i odmierzony przez Bożą miłość

z nieustającą w Tobie nadzieja

 

Maryjo!

 

„NAUCZ NAS PANIE”

 

Panie

Naucz nas   

Twojej miłości

Spojrzenia na ludzi

Przebaczenia

Łagodności i cierpliwości

 

Naucz nas

Wynagradzać

Słuchać

Obdarowywać milczeć

 

Panie

Naucz nas

Żyć wspólnie